Laatst werd ik gebeld. Het was mijn moeder. Ze had een artikel gelezen waarin ik mijn verhaal deel en wilde haar bewondering hiervoor aan mij persoonlijk uitspreken. Superlief dat ze me hier voor speciaal opbelde. Dat kan ik echt waarderen in mijn moeder. We praatten nog wat door en toen kwam ineens de vraag: “Hoe is het nu eigenlijk met je?”

Deze vraag van mijn eigen moeder deed iets met me. Het was DE vraag waarvan ik had gehoopt dat hij me eerder gesteld was. Terwijl deze gedachte door mij heen ging, werd ik ook alert. Want dit was een kans om in het gesprek weer een stukje bewustwording aan te wakkeren.

Ik vertelde haar dat ik nu weer goed in m’n vel zat, maar dat dat de afgelopen maanden wel anders was. De uitgerekende datum waarop ik weer tante zou worden ging me parten spelen. Ik was rusteloos en was me bewust dat elk moment het telefoontje zou kunnen komen dat de baby geboren was. Het kostte me veel energie om OK te zijn met mezelf. Om op de emotionele golven te surfen in plaats van overspoeld te worden.

Toen kwam het: “Ik dacht al dat het niet zo goed met je ging.”, zei ze door de telefoon…

In mijn lijf bouwde zich spanning op en in mijn hoofd ontstond heel even een soort kortsluiting. “Oh…”, zei ik. Inmiddels getraind om niet te verzanden in een drama-driehoek, vroeg ik haar voorzichtig waarom ze me toen niet gevraagd had hoe het met me ging. Haar antwoord was, dat ze er niet bij stilgestaan had om het bij mij te checken of haar eigen observatie klopte.

 “Zulke” gesprekken voeren ervaar ik als hard werken. Het mooie was wel, dat we in staat waren in verbinding te blijven, mijn moeder en ik. Ik vertelde haar dat ik het enorm waardeer als zij de volgende keer wel DE vraag aan mij zou stellen i.p.v. haar observatie aannemen.

Ik legde haar uit dat ik in situaties die ik pijnlijk vind, me erg bewust ben van hoe ik me tot de ander verhoud. Daarentegen heb ik van de ander nodig dat er ook belangstelling is voor mij en mijn situatie. En daar hoort ook de oprechte vraag bij: “Hoe gaat het nu eigenlijk met jou?” Ook al is deze vraag misschien lastig om te stellen.

Het was een liefdevol, verdiepend en constructief gesprek. Geen verwijten, maar kansen om het de volgende keer anders te doen. 

Bewust worden doe je samen. Wat vind jij?

Wil jij in plaats van jezelf wegcijferen, naar ruimte voor jou en de ander? Laten we erover praten hoe ik jou hierbij kan helpen. Laat hier je gegevens achter en ik neem contact met je op.