blog

Laatst sprak ik met iemand, die net als ik, vervroegd in de overgang is. Door dat gesprek kwamen er bij mij herinneringen naar boven waardoor deze blog is ontstaan.

Toen mijn man en ik 15 jaar geleden een huis wilden kopen, was dat met de blik op de toekomst gericht. We keken naar huizen die groot genoeg waren om met een gezin fijn te kunnen wonen. Want, dat was mijn toekomstbeeld en mijn grote wens.

Toen vervolgens de auto aan vervanging toe was, kozen we voor een ruime stationcar waar we als toekomstig gezin mee vooruit konden. Want, met een baby heb je veel spullen mee te nemen als je op pad gaat, was mijn gedachte.

In ons (gezins)huis kwam een grote eettafel te staan waar we met ons toekomstige gezin rondom zouden zitten. Om te eten, te kletsen en om spelletjes te doen. Tenminste, zo zag ik het voor me.

Maar de beoogde kinderkamers boven in ons huis bleven leeg. Door de vervroegde overgang werd mijn toekomst een heel andere richting op geduwd. Een leven zónder kinderen. Dat moest ik accepteren en uiteindelijk is me dat gelukt. Maar mijn omgeving bleef hetzelfde en ik had er last van. Daar was werk aan de winkel, want op mijn leefomgeving en hoe ik die inrichtte had ik wel invloed.

Ik had een hekel gekregen aan de veel te ruime auto, de grote eettafel en de lege slaapkamers. Elke dag deze confrontaties aan te moeten gaan en te beseffen wat ik niet had… Het moest anders, besloot ik. De bolide ging weg en er kwam een leuk klein racebakkie voor in de plaats. De eettafel ruilden we in voor een klein rond model, waar je gezellig met z’n tweeën aan kunt zitten tafelen en kletsen. De slaapkamers kregen een nieuwe bestemming. Mijn keuzes voelden goed!

Ik leerde te leven in het nu, tot me te nemen wat er nu is. Ik leerde ontdekken waar ik van hou, waar mijn hart van in vuur en vlam gaat staan. Ik leerde niet meer te leven vanuit wilskracht, maar vanuit veerkracht.

Herken jij bij jezelf de worsteling om grip op je leven te krijgen met de vervroegde overgang? Ik kan je verder helpen. Bekijk hier wat ik je te bieden heb. Of vraag een gratis vrijblijvend kennismakingsgesprek met mij aan. Je bent niet alleen.

Als klein meisje kreeg ik op een dag een poezenbeker. De staart van het beestje fungeerde als handvat waardoor het voor mij iets magisch had. Omdat ik een slechte drinker was, had mijn moeder een trucje bedacht waardoor ik beter ging drinken: een aantrekkelijke beker. En het werkte. Ik was gek op de poezenbeker en dronk er elke dag graag mijn thee uit bij het ontbijt en ’s middags na schooltijd.

Als ik naar de beker kijk, gaan mijn gedachten automatisch terug naar vroeger. Ik zie mezelf als klein ondeugend en ondernemend meisje zitten aan de keukentafel. Samen met mijn ouders, oudere broer en jongere zusjes. Dit geborgen gevoel van samen-zijn, wilde ik later zelf ook. 

Mijn toekomstbeeld was dat ik moeder zou worden. No doubt about that. Ik hield er zelfs rekening mee dat ik een tweeling zou kunnen krijgen, omdat tweelingen nogal bij ons in de familie zitten. En in de vrouwelijke lijn kan het erfelijk zijn. 

Dit beeld werd versterkt door de grote familie waar ik deel van uit maak. Al mijn ooms en tantes hadden kinderen. Kinderloosheid bestond in mijn leven niet. 

Door de diagnose vervroegde overgang op mijn 34e werd dit toekomstbeeld aan diggelen geslagen.  Een donker zwart gat ontstond en ik viel er genadeloos in. Maar gelukkig slaagde ik er in na verloop van tijd eruit te klimmen.

Nu is het mijn missie om jonge vrouwen te ondersteunen en te begeleiden als zij mentaal vastlopen door de vervroegde overgang. Als zij gedwongen worden hun toekomstbeeld hierdoor bij te stellen. 

Tegenwoordig drink ik af en toe koffie uit mijn poezenbeker. Ik besef me dan dat ik het leven aankan zoals het komt. En dat ik gelukkig ben met wie ik geworden ben. Hoe mooi is dat?

Wordt jouw toekomstbeeld door de vervroegde overgang op de proef gesteld? Vind je het lastig om over je toekomst na te denken/te praten door alles wat je nu meemaakt? Ik kan je helpen orde in de chaos te scheppen. Vraag een gratis en vrijblijvend kennismakingsgesprek met mij aan. Bekijk hier wat ik je te bieden heb.

De diagnose POI krijgen is 1 ding. Er vervolgens mee dealen is een ander verhaal. Het heeft tijd nodig om emotioneel door te dringen en verwerkt te worden zodat je daarna je weg weer kunt vinden. Wat je daarvoor nodig hebt zal voor iedereen anders zijn.

Na een tijdje merk je dat je je weg hebt gevonden in het nieuwe ‘normaal’. Je hebt alles aan fysieke en mentale pijn doorleeft en verwerkt. Je voelt je bevrijd en bent in staat het geluk in jezelf te ervaren. Je voelt je in balans en kunt de wereld weer aan. Iedereen om je heen zal dit merken.

Maar het kan ook zijn dat het leven met de vervroegde overgang je zwaar valt en dat je tegen nare gedachten en emoties blijft aanlopen. Misschien heb je bij jezelf gemerkt dat je rondloopt in een cirkel van kleine ups en grote downs. Het gaat even wat beter met je door afleiding, maar het down-gevoel komt steeds terug. Het drukt een stempel op je functioneren in je dagelijks leven. Goed in je vel zitten kun je helaas niet afdwingen.

Je kunt deze cirkel doorbreken. Het vergt een investering in tijd, energie en geld in jezelf. Want het begint bij jou. Als het goed gaat met jou, straalt dat af op iedereen om je heen (die je lief hebt).

Ik kan je helpen om de cirkel te doorbreken. Mijn e-book met gouden tips en mijn handige stappenplan (beiden gratis te downloaden) bieden jou de mogelijkheid om op eigen kracht grip te krijgen en te houden op je leven met de vervroegde overgang. 

Daarnaast kan het prettig zijn om iemand te hebben die met je meeloopt, je helpt en begrijpt als het moeilijk is. Deze persoon wil ik graag voor je zijn. Samen is makkelijker en efficiënter op de lange termijn. Ik gun je alle geluk van de wereld. Durf jij in het diepe te springen? Ik vang je op.

Het was juli 2017, de vakantieperiode. In de wachtkamer was het deze keer rustig. Het gevoel van aangegaapt te worden door anderen door welke afdeling ík zou worden opgeroepen: gynaecologie of fertiliteit, was er niet. Een verademing vond ik het. 

Toen was het zo ver. Ik werd binnengeroepen door een fertiliteitsarts, niet mijn eigen arts. De uitslag van het bloedonderzoek was binnen. De vermoedens werden bevestigd: ik ben vervroegd in de overgang, mijn eicellen zijn op, ik ben 34 jaar. Mijn wereld stortte in.

Maar mijn kinderwens bleef. Het onderzoeken van de mogelijkheden om een kind te krijgen ook. Mijn partner gaf in onze gesprekken aan dat hij adoptie- en pleegouderschap niet zag zitten. Heel eerlijk gezegd, twijfelde ik er ook aan of wij dat samen zouden aankunnen. Liefde in overvloed, maar ook heel veel zorgen.

Daarnaast gaf mijn partner duidelijk aan dat hij voor mij gekozen heeft, omdat hij van mij houdt. Of er kinderen zouden komen, was voor hem minder relevant. De inwendige dialoog die zich dan in mij afspeelde was: “Dat zeg je nu, maar later heb je spijt dat je bij mij gebleven bent.” Het was een “heerlijke” kwelling, waarmee ik mezelf zoveel tekort deed.

Op een gegeven moment gebeurde het wonder dat mij eicellen werden aangeboden door dierbaren. Het was een kans, maar ook een gemene. Het zette mijn leven alweer op z’n kop. Er kwamen weer hoge pieken van hoop en diepe dalen van vrees voor mislukking. Uiteindelijk koos ik er voor het aanbod af te slaan. Dat ging niet zonder slag of stoot.

Documentaires over eiceldonatie en draagmoederschap vond ik interessant, maar confronterend. Ze maakten dat ik kritisch naar mezelf ging kijken. Waarom wilde ik zo graag een kind? Hoe maakbaar is het leven eigenlijk? Wat wil ik met deze nieuwe mogelijkheden? Hoe kijk ik er ethisch tegenaan? Langzamerhand begon ik te merken dat ik op dit vlak wel een keus had. Ik stopte met het zoeken naar manieren om een kind te krijgen. Daardoor kwam er rust om deze gapende wond in mij te helen. 

Ik ben nu op het punt in mijn leven gekomen dat ik kan zeggen dat ik ongewenst, maar niet ongelukkig kinderloos ben. Daar komt bij dat ik kinderen om me heen heb die ik lief heb en zij mij. Dat is een geschenk waar ik dankbaar voor ben. Dus echt kinderloos voel ik mij niet meer.

Worstel jij met negatieve gevoelens en gedachten door ongewenste kinderloosheid? Voel je je somber en ongelukkig hierdoor? Wil je hier van af en een positieve draai geven aan je leven? Ben jij er aan toe om jezelf weer te vinden? Ik kan je daarbij helpen. Bekijk hier wat ik je te bieden heb. Of vraag een gratis vrijblijvend kennismakingsgesprek met mij aan.

Daarnaast is er ook deze website ongewenstkinderloos.info die zich helemaal richt op het thema ongewenste kinderloosheid. Zeker de moeite waard om te bekijken. Je bent niet alleen.

Van nature voel ik mij een bruisende, sprankelende, levenslustige, energieke vrouw. Als ik mezelf in een plaatje zou vatten, dan zie ik een glas met bruisende bubbels voor me. Bubbelend dansend naar de oppervlakte, naar het licht. Zo iets. Dit zo op te schrijven voelt best raar, merk ik. Want, mag je dat wel van jezelf zeggen?

Daar tegenover staat dat ik zo nu en dan de behoefte heb mezelf terug te trekken in mijn eigen bubbel. Dan voel ik mij minder bruisend en energiek. In mijn persoonlijke warme, comfortabele bubbel laad ik op en kom ik tot rust. Dit is een heerlijke tegenhanger van die andere kant van mij. Het houdt me in balans. 

De afgelopen tijd heb ik veel nagedacht over het woord ‘bubbels’. Ik werk namelijk op basis van bubbels, omdat het bij mij past. Bubbels van zeepsop zijn transparant en glanzend in alle kleuren van de regenboog. Rond, maar uniek in grootte en vorm. Licht als een veertje en laten zich meevoeren op de wind. Doordat ze er tijdelijk zijn, heeft het voor mij ook iets magisch. 

De bubbels die ik creëer in samenwerking met de jonge vrouwen die ik mentaal begeleid en ondersteun vormen een warme, veilige plek om te helen. En wanneer deze vrouwen er aan toe zijn, prikken ze de bubbel door. En zijn ze klaar voor een beter leven waarbij zij zelf de regie houden en niet de vervroegde overgang.

Ben jij ook klaar voor een beter leven, waarin jij de regie op je leven hebt? Bekijk hier de bubbels (mogelijkheden) die ik je kan bieden. Een gratis en vrijblijvend kennismakingsgesprek met mij aanvragen kan altijd. 

We hebben allemaal een overlevingssysteem. In geval van pure nood of intense angst neemt dit systeem het van ons over. We vluchten weg van de situatie, we vechten tot de laatste snik of we bevriezen in het moment en zijn niet in staat om iets te doen. Dit gaat vanzelf.

Het nieuws te horen te krijgen op mijn 30e dat ik mogelijk in de vervroegde overgang zat, maakte dat ik in eerste instantie op de vlucht sloeg. Ik weet nog precies alle details van dat moment. De boodschap was te schokkend. Ik vluchtte in het onderzoeken van andere opties om toch een gezin te kunnen hebben, in m’n werk en in hobby’s. Alles deed ik met mijn hoofd, zodat mijn gevoel geen kans kreeg mijn droom te bederven.

Na 4 jaar vluchten was ik op. Ik kon niet meer. Er moest duidelijkheid komen. De arts bevestigde de definitieve diagnose POI. (Lees hier meer.) Deze boodschap deed emotioneel de deur bij mij dicht. Vluchten kon ik niet meer opbrengen. Ik bevroor. Dit overlevingssysteem heeft me vervolgens maanden op de been gehouden. Maar het was geen leven.

Het roer omgooien was wat ik uiteindelijk wilde, want ik wilde weer ten volle leven. Maar dat betekende wel dat ik mijn overlevingssysteem moest loslaten en met mezelf geconfronteerd werd. Geen uitvluchten meer, maar aan de bak met mezelf in alle facetten.  Het is het mooiste cadeau dat ik mezelf heb gegeven. En waar ik iedere dag dankbaar voor ben. Het is me alle tijd, energie en geld waard geweest mezelf terug te vinden en gelukkig te zijn.

Wil jij ook het roer omgooien, maar weet je niet hoe? Vraag een hier een gratis kennismakingsgesprek met mij aan en ik neem zo spoedig mogelijk contact met je op.

Met de gymnastiekles vroeger op school was ik niet een van de soepelsten. Over de kast springen vond ik maar niks. Ik was bang om te blijven haken met m’n voeten en volop m’n ### te gaan. Daardoor ging het wel eens mis.

Met de piepjestest maakte je mij ook niet blij. Heen en weer rennen in de gymzaal op commando, wie had dat bedacht? Ok, het was goed voor de conditie. Het luie zweet kon er tenminste uit. Maar of ik daar nu zo blij mee was…

Toen ik al een poosje in de vervroegde overgang zat,  merkte ik dat mijn lichaam stijver werd. Nog minder flexibel, zeg maar. Het gevoel van een oude vrouw in een jong lichaam werd hierdoor in mijn ogen concreet gemaakt. Hier wilde ik van af.

Via via kon ik meedoen met een workshop yinyoga, een manier om je bindweefsel op rek te brengen en soepeler te worden. Voor mij was dit nieuw soort gymnastiek. Geen idee wat ik ervan kon verwachten. Eerst lag ik daar lekker relaxt op m’n matje, totdat we de opdracht kregen voor de eerste houding. De docente deed het even voor. Het zag er simpel en makkelijk uit. Maar ik zat in ‘no time’ met al m’n  ledematen in de knoop. De docente zag mijn geploeter en hielp me een houding te vinden waarin ik wel rek voelde, maar het geen marteling was. Vervolgens minutenlang zo blijven liggen en proberen ‘te smelten’. Rustig ademen… De tijd kon mij niet snel genoeg gaan.

En nu jaren later is mijn streven om elke week yinyoga te doen. Ik heb gemerkt dat deze manier van stretchen goed bij mij en m’n lijf past. Het houdt me soepel, zonder spierpijn. De setting, de sfeer van de ruimte en de persoon die de les geeft, is ook belangrijk voor mij. De klik is bepalend of ik me kan overgeven als ik mezelf tegenkom in confronterende houdingen. Zoals poses die het bekkengebied openen of poses waarbij ik onmacht ervaar. Met name door de vruchtbaarheidsbehandelingen heb ik spanning opgeslagen in mijn lijf. Yinyoga helpt mij om deze gebieden te verzachten en de spanning los te laten. En daarmee kom ik uit de knoop en zorg ik voor mezelf.

Zit jij in de knoop met jezelf door de vervroegde overgang? Wil je onderzoeken of ik je kan helpen op mentaal vlak? Bekijk mijn aanbod of vraag een gratis kennismakingsgesprek aan met mij.

Je weet wel, die horizontale lijn. Geen pieken van grote euforische blijdschap of dalen van diepe doffe ellende, maar gewoon zo’n vlak gevoel van; “Tja, is dit het leven nu? Haal ik alles eruit? Ben ik eigenlijk nog wel gelukkig? Hmmm, ik weet het even niet.” Ik hoor het regelmatig om mij heen als ik in een goed gesprek ben met iemand. Ik denk dat het goed is om jezelf deze vragen te stellen, zeker wanneer je dat flat-lijn-gevoel herkent. 

Er was een tijd dat ik ook last had van het zogenaamde flat-lijn-gevoel. Ik werd er doodongelukkig van. Dit had ook z’n weerslag op de relatie met mijn partner. In mijn geval had het te maken met alles wat ik meemaakte door de vervroegde overgang waar ik totaal niet mee uit de voeten kon. Het flat-lijn-gevoel maakte me lam en hulpeloos.

Door het helingsproces wat ik doorgemaakt heb, is het flat-lijn-gevoel nu weg. Ik voel me weer ‘alive and kicking’ om het zo maar te zeggen. Ik ervaar mijn emoties weer zoals ze bedoeld zijn. Ze voelen natuurlijk en menselijk aan. En het mooiste is; ik ben niet meer bang voor mijn emoties. Ze komen en gaan zoals de golven in de branding. Hoe mooi is dat?

Door alle kennis die ik heb vergaard in mijn werk binnen het onderwijs, mijn opleiding in transactionele analyse en mijn eigen levenservaring snap ik waar de flat-lijn vandaan komt. En hoe je er vanaf komt.

Herken jij bij jezelf het flat-lijn-gevoel? Ben je benieuwd of ik je kan helpen hier vanaf te komen? Vraag een vrijblijvend gesprek met mij aan en we gaan het samen onderzoeken.

Ik zie, ik zie wat jij niet ziet en het is… de vervroegde overgang. Jarenlang heb ik POI bij mezelf ontkend en weggestopt ergens diep in mij. En toch had ik altijd het gevoel dat het met koeienletters op mijn voorhoofd stond; IN DE OVERGANG. 

Het gaf me een naar gevoel van kapot, onvolledig zijn en schaamte. Dit gevoel bleef steeds terugkomen. Ik wilde onzichtbaar zijn, niet opvallen. Ik was altijd bezig met wat anderen van mij zouden vinden als ze ‘de waarheid’ wisten over mij. Het zorgde er voor dat ik besloot dat onzichtbaar zijn de beste optie was om me staande te houden. Maar het bleek een slechte raadgever, een korte termijndenker. Zo begrijpelijk, maar het was geen leven. Het was een beschermingsmechanisme, een overlevingsmodus, gebaseerd op angst.

Hoe mijn leven er nu uit ziet, is het tegengestelde. Vrij, open voor alles wat mogelijk is, gelukkig, vervullend en bovenal zichtbaar. Wie had dat gedacht?

Door mijn zichtbaarheid help ik andere jonge vrouwen in de overgang uit de schaduw te stappen. Ik kan hen inspireren en ondersteunen hun leven op orde te krijgen. Zodat zij ook het geluk weer kunnen ervaren. Wanneer zij zich goed voelen over zichzelf en verwerkt hebben wat hen is overkomen door de vervroegde overgang, zal hun omgeving daar ook de vruchten van plukken. Het is net als een steen die je in het water gooit. De kringen zullen steeds groter worden.

Zichtbaar zijn heeft opgeleverd dat het thema vervroegde overgang bij jonge vrouwen onder de aandacht gekomen is bij het grote publiek. Mezelf als uithangbord inzetten voelt kwetsbaar, maar o zo krachtig. Ik voel geen angst meer, maar ik ben gewoon vreselijk enthousiast!

Ben jij er aan toe om ook uit de schaduw te stappen? Wil je je weer vrij voelen en je leven kunnen bepalen zonder de last te voelen van de vervroegde overgang? Klik hier voor de mogelijkheden die ik je kan bieden. Een vrijblijvend gesprek aanvragen kan natuurlijk ook.

Ik hou van deze metafoor. Bruggen staan voor verbinding. Om van A naar B te kunnen komen. Om vervolgens weer door te kunnen gaan. Ze zijn onmisbaar in ons leven. Letterlijk om over obstakels als rivieren en bergkloven te kunnen manoeuvreren. Figuurlijk om verbinding te creëren zodat we als mensen elkaar kunnen helpen. Ook van A naar B(eter).

Mijn achtergrond op werkgebied ligt in het onderwijs. Bijna 17 jaar heb ik me hier ingezet. Met name de laatste 10 jaar werd ik mij steeds meer bewust van mijn rol als bruggenbouwer. Vooral het sociale aspect in de klas, in het contact met de ouders en met mijn collega’s fascineerden mij. Het was voor mij de uitdaging om door te verbinden met collega’s en ouders de beste begeleiding voor het kind te krijgen. Op mijn afscheid werd dit benoemd. Het is gezien en gevoeld in mijn omgeving. Dat is het grootste, mooiste compliment dat ik ooit heb gehad!

Om bruggen sterk en stabiel te houden, is onderhoud nodig. Voor mij betekent dat investeren in communicatie. Daarmee bedoel ik heldere, prettige en open communicatie. De afgelopen jaren heb ik me op dit gebied verder ontwikkeld. Ik wilde communicatie snappen; waarom verloopt het gesprek met de ene persoon soepel en is het hard werken bij een ander?

Ik heb hiervoor een opleiding in Transactionele Analyse (TA) gedaan. Transactie is de communicatie tussen mensen. TA neemt onder andere jouw manier van communiceren onder de loep en dat levert belangrijke inzichten op. Daardoor kun je je boodschap prettig en helder onder woorden brengen.

In mijn werk met jonge vrouwen in de overgang is communicatie naar de buitenwereld een belangrijk middel om regie te hebben over jezelf en de situatie waar je mee te dealen hebt. De handvatten die TA biedt, zet ik hierbij praktisch in.

Een paar voorbeelden: veel vrouwen die ik spreek hebben last van nare ‘stemmetjes in hun hoofd’. Door te onderzoeken waar deze negatieve innerlijke dialoog vandaan komt, is het mogelijk deze last af te schudden.

Daarnaast heeft een verwrongen zelfbeeld door de vervroegde overgang een grote impact op je dagelijkse staat van zijn. Door te onderzoeken door welke bril je naar de wereld kijkt, gaat er een andere wereld voor je open. Je krijgt inzichten wat je zelf kunt veranderen in je communicatie of omgang met de mensen om je heen. Je hebt de regie weer zelf in handen.

TA klinkt misschien ingewikkeld, maar is juist praktisch makkelijk in te zetten en daardoor wordt het snel inzichtelijk. Het mag duidelijk zijn dat ik groot fan ben!

Wil jij weten hoe ik jou kan helpen op basis van TA? Neem dan vrijblijvend contact op.