We hebben allemaal een overlevingssysteem. In geval van pure nood of intense angst neemt dit systeem het van ons over. We vluchten weg van de situatie, we vechten tot de laatste snik of we bevriezen in het moment en zijn niet in staat om iets te doen. Dit gaat vanzelf.

Het nieuws te horen te krijgen op mijn 30e dat ik mogelijk in de vervroegde overgang zat, maakte dat ik in eerste instantie op de vlucht sloeg. Ik weet nog precies alle details van dat moment. De boodschap was te schokkend. Ik vluchtte in het onderzoeken van andere opties om toch een gezin te kunnen hebben, in m’n werk en in hobby’s. Alles deed ik met mijn hoofd, zodat mijn gevoel geen kans kreeg mijn droom te bederven.

Na 4 jaar vluchten was ik op. Ik kon niet meer. Er moest duidelijkheid komen. De arts bevestigde de definitieve diagnose POI. (Lees hier meer.) Deze boodschap deed emotioneel de deur bij mij dicht. Vluchten kon ik niet meer opbrengen. Ik bevroor. Dit overlevingssysteem heeft me vervolgens maanden op de been gehouden. Maar het was geen leven.

Het roer omgooien was wat ik uiteindelijk wilde, want ik wilde weer ten volle leven. Maar dat betekende wel dat ik mijn overlevingssysteem moest loslaten en met mezelf geconfronteerd werd. Geen uitvluchten meer, maar aan de bak met mezelf in alle facetten.  Het is het mooiste cadeau dat ik mezelf heb gegeven. En waar ik iedere dag dankbaar voor ben. Het is me alle tijd, energie en geld waard geweest mezelf terug te vinden en gelukkig te zijn.

Wil jij ook het roer omgooien, maar weet je niet hoe? Vraag een hier een gratis kennismakingsgesprek met mij aan en ik neem zo spoedig mogelijk contact met je op.