Het was juli 2017, de vakantieperiode. In de wachtkamer was het deze keer rustig. Het gevoel van aangegaapt te worden door anderen door welke afdeling ík zou worden opgeroepen: gynaecologie of fertiliteit, was er niet. Een verademing vond ik het. 

Toen was het zo ver. Ik werd binnengeroepen door een fertiliteitsarts, niet mijn eigen arts. De uitslag van het bloedonderzoek was binnen. De vermoedens werden bevestigd: ik ben vervroegd in de overgang, mijn eicellen zijn op, ik ben 34 jaar. Mijn wereld stortte in.

Maar mijn kinderwens bleef. Het onderzoeken van de mogelijkheden om een kind te krijgen ook. Mijn partner gaf in onze gesprekken aan dat hij adoptie- en pleegouderschap niet zag zitten. Heel eerlijk gezegd, twijfelde ik er ook aan of wij dat samen zouden aankunnen. Liefde in overvloed, maar ook heel veel zorgen.

Daarnaast gaf mijn partner duidelijk aan dat hij voor mij gekozen heeft, omdat hij van mij houdt. Of er kinderen zouden komen, was voor hem minder relevant. De inwendige dialoog die zich dan in mij afspeelde was: “Dat zeg je nu, maar later heb je spijt dat je bij mij gebleven bent.” Het was een “heerlijke” kwelling, waarmee ik mezelf zoveel tekort deed.

Op een gegeven moment gebeurde het wonder dat mij eicellen werden aangeboden door dierbaren. Het was een kans, maar ook een gemene. Het zette mijn leven alweer op z’n kop. Er kwamen weer hoge pieken van hoop en diepe dalen van vrees voor mislukking. Uiteindelijk koos ik er voor het aanbod af te slaan. Dat ging niet zonder slag of stoot.

Documentaires over eiceldonatie en draagmoederschap vond ik interessant, maar confronterend. Ze maakten dat ik kritisch naar mezelf ging kijken. Waarom wilde ik zo graag een kind? Hoe maakbaar is het leven eigenlijk? Wat wil ik met deze nieuwe mogelijkheden? Hoe kijk ik er ethisch tegenaan? Langzamerhand begon ik te merken dat ik op dit vlak wel een keus had. Ik stopte met het zoeken naar manieren om een kind te krijgen. Daardoor kwam er rust om deze gapende wond in mij te helen. 

Ik ben nu op het punt in mijn leven gekomen dat ik kan zeggen dat ik ongewenst, maar niet ongelukkig kinderloos ben. Daar komt bij dat ik kinderen om me heen heb die ik lief heb en zij mij. Dat is een geschenk waar ik dankbaar voor ben. Dus echt kinderloos voel ik mij niet meer.

Worstel jij met negatieve gevoelens en gedachten door ongewenste kinderloosheid? Voel je je somber en ongelukkig hierdoor? Wil je hier van af en een positieve draai geven aan je leven? Ben jij er aan toe om jezelf weer te vinden? Ik kan je daarbij helpen. Bekijk hier wat ik je te bieden heb. Of vraag een gratis vrijblijvend kennismakingsgesprek met mij aan.

Daarnaast is er ook deze website ongewenstkinderloos.info die zich helemaal richt op het thema ongewenste kinderloosheid. Zeker de moeite waard om te bekijken. Je bent niet alleen.