Als klein meisje kreeg ik op een dag een poezenbeker. De staart van het beestje fungeerde als handvat waardoor het voor mij iets magisch had. Omdat ik een slechte drinker was, had mijn moeder een trucje bedacht waardoor ik beter ging drinken: een aantrekkelijke beker. En het werkte. Ik was gek op de poezenbeker en dronk er elke dag graag mijn thee uit bij het ontbijt en ’s middags na schooltijd.

Als ik naar de beker kijk, gaan mijn gedachten automatisch terug naar vroeger. Ik zie mezelf als klein ondeugend en ondernemend meisje zitten aan de keukentafel. Samen met mijn ouders, oudere broer en jongere zusjes. Dit geborgen gevoel van samen-zijn, wilde ik later zelf ook. 

Mijn toekomstbeeld was dat ik moeder zou worden. No doubt about that. Ik hield er zelfs rekening mee dat ik een tweeling zou kunnen krijgen, omdat tweelingen nogal bij ons in de familie zitten. En in de vrouwelijke lijn kan het erfelijk zijn. 

Dit beeld werd versterkt door de grote familie waar ik deel van uit maak. Al mijn ooms en tantes hadden kinderen. Kinderloosheid bestond in mijn leven niet. 

Door de diagnose vervroegde overgang op mijn 34e werd dit toekomstbeeld aan diggelen geslagen.  Een donker zwart gat ontstond en ik viel er genadeloos in. Maar gelukkig slaagde ik er in na verloop van tijd eruit te klimmen.

Nu is het mijn missie om jonge vrouwen te ondersteunen en te begeleiden als zij mentaal vastlopen door de vervroegde overgang. Als zij gedwongen worden hun toekomstbeeld hierdoor bij te stellen. 

Tegenwoordig drink ik af en toe koffie uit mijn poezenbeker. Ik besef me dan dat ik het leven aankan zoals het komt. En dat ik gelukkig ben met wie ik geworden ben. Hoe mooi is dat?

Wordt jouw toekomstbeeld door de vervroegde overgang op de proef gesteld? Vind je het lastig om over je toekomst na te denken/te praten door alles wat je nu meemaakt? Ik kan je helpen orde in de chaos te scheppen. Vraag een gratis en vrijblijvend kennismakingsgesprek met mij aan. Bekijk hier wat ik je te bieden heb.