Het was de herfst van 2017. Ik werd gek van mijn gedachten, alle lief bedoelde opmerkingen en medeleven. Zo gek, dat ik als een gek in de auto ben gestapt. Ik ben in het wilde weg gaan rijden en kwam uit bij de zeedijk. Hoe ik daar heelhuids ben aangekomen, heb ik geen idee van. 

Als ik erop terugkijk, denk ik dat het een vrij roekeloze rit is geweest. Er moet wel een engeltje op mijn schouder hebben gezeten, want ik heb niemand verwond. Maar de auto zat compleet onder de modder.

Eenmaal aangekomen bij de zeedijk ben ik uitgestapt en de dijk verder opgelopen. Ik kan nog de wind voelen die in mijn gezicht striemde. Het was koud, maar het deerde mij niet. Ik was namelijk laaiend, furieus en ziedend van woede. 

De harde striemende wind vertaalde op dat moment wat ik van binnen voelde. Een wilde storm van pijn, verdriet, teleurstelling en angst. Ik begon te roepen in het niets dat voor mij lag. Maar de wind overstemde mij. En ik wilde gehoord worden. Dus ik ben gaan schreeuwen, de longen uit mijn lijf. 

De tranen biggelden over mijn wangen. Wat moest er nu van mij komen? Welke toekomst had ik nu? Waar deug ik nog voor? Ik zou toch moeder worden? Waarom overkomt mij dit? Ik wist het allemaal niet meer.

Schor van het schreeuwen en met een leeg gevoel stapte ik weer in de auto. Me netjes aan de verkeersregels houdend, reed ik terug naar huis. Toen mijn man ‘s avonds thuis kwam stond het eten op tafel. Weer een dag overleefd.

Herken jij je in wat ik beschrijf? Heb je het gevoel dat je vastloopt? Schroom niet om hulp te vragen. Neem vrijblijvend contact met me op.