Auteur: willekedikland

Laatst werd ik gebeld. Het was mijn moeder. Ze had een artikel gelezen waarin ik mijn verhaal deel en wilde haar bewondering hiervoor aan mij persoonlijk uitspreken. Superlief dat ze me hier voor speciaal opbelde. Dat kan ik echt waarderen in mijn moeder. We praatten nog wat door en toen kwam ineens de vraag: “Hoe is het nu eigenlijk met je?”

Deze vraag van mijn eigen moeder deed iets met me. Het was DE vraag waarvan ik had gehoopt dat hij me eerder gesteld was. Terwijl deze gedachte door mij heen ging, werd ik ook alert. Want dit was een kans om in het gesprek weer een stukje bewustwording aan te wakkeren.

Ik vertelde haar dat ik nu weer goed in m’n vel zat, maar dat dat de afgelopen maanden wel anders was. De uitgerekende datum waarop ik weer tante zou worden ging me parten spelen. Ik was rusteloos en was me bewust dat elk moment het telefoontje zou kunnen komen dat de baby geboren was. Het kostte me veel energie om OK te zijn met mezelf. Om op de emotionele golven te surfen in plaats van overspoeld te worden.

Toen kwam het: “Ik dacht al dat het niet zo goed met je ging.”, zei ze door de telefoon…

In mijn lijf bouwde zich spanning op en in mijn hoofd ontstond heel even een soort kortsluiting. “Oh…”, zei ik. Inmiddels getraind om niet te verzanden in een drama-driehoek, vroeg ik haar voorzichtig waarom ze me toen niet gevraagd had hoe het met me ging. Haar antwoord was, dat ze er niet bij stilgestaan had om het bij mij te checken of haar eigen observatie klopte.

 “Zulke” gesprekken voeren ervaar ik als hard werken. Het mooie was wel, dat we in staat waren in verbinding te blijven, mijn moeder en ik. Ik vertelde haar dat ik het enorm waardeer als zij de volgende keer wel DE vraag aan mij zou stellen i.p.v. haar observatie aannemen.

Ik legde haar uit dat ik in situaties die ik pijnlijk vind, me erg bewust ben van hoe ik me tot de ander verhoud. Daarentegen heb ik van de ander nodig dat er ook belangstelling is voor mij en mijn situatie. En daar hoort ook de oprechte vraag bij: “Hoe gaat het nu eigenlijk met jou?” Ook al is deze vraag misschien lastig om te stellen.

Het was een liefdevol, verdiepend en constructief gesprek. Geen verwijten, maar kansen om het de volgende keer anders te doen. 

Bewust worden doe je samen. Wat vind jij?

Wil jij in plaats van jezelf wegcijferen, naar ruimte voor jou en de ander? Laten we erover praten hoe ik jou hierbij kan helpen. Laat hier je gegevens achter en ik neem contact met je op.

Als jong meisje was ik getuige van een situatie, waaruit ruim 20 jaar later een heftige overtuiging bleek te zijn gegroeid. 

Op een dag kwam m’n vader thuis van z’n werk met het nieuws dat een vrouwelijke collega verteld had dat zij kanker had en hiervoor chemo-behandelingen zou krijgen. Dit was voorlopig haar laatste werkdag. Mijn oren waren gespitst, want dit was heftig nieuws. De reactie van mijn moeder bevestigde mijn gevoel. Vervolgens zei mijn vader dat deze jonge vrouw ook had verteld dat ze door de behandeling vervroegd in de overgang zou raken en daardoor waarschijnlijk geen kinderen meer zou kunnen krijgen.

Aan het gezicht van mijn vader en de toon van zijn stem zag en hoorde ik verontwaardiging. De letterlijke woorden kan ik me niet meer herinneren, maar ik vertaalde dit meteen in de boodschap: De vuile was hang je niet buiten. Dat gaat niemand wat aan. Daar praat je niet over. Het voelde alsof er een oordeel lag op openheid over kwetsbaarheid. Ergens diep in mij werd op dat moment een zaadje geplant die ervoor zorgde dat ik mijn eigen kwetsbaarheid bedekte. Wilskracht werd onbewust mijn levensmotto.

De tijd verstreek en de dag brak aan dat ik op mijn 30e te horen kreeg dat ik mogelijk POI had en daardoor vervroegd in de overgang zou komen. Mijn kinderwens stond ineens op de tocht en mijn toekomstbeeld viel in duigen. Ik had dit eerder gehoord, maar nu overkwam mij een levens veranderende diagnose. Onbewust werd mijn overtuiging waarheid. Een waarheid die het daglicht niet aankon: Dit is zo erg, hier praat je niet over. Anders word je afgewezen en blijf je alleen over.

In de jaren die volgden had ik grote moeite me staande te houden. Mijn familie wist wel iets over mijn diagnose, maar het achterste van mijn tong zag niemand. Op mijn werk was ik zo gesloten als een oester. Ik had alleen het hoognodige verteld, om zo de doktersafspraken te verklaren die ik weleens onder werktijd had. Uit schaamte vertelde ik zo min mogelijk, bang om afgewezen te worden.

Het kleine zaadje had in mij als kind wortel geschoten en was uitgegroeid tot een grote, sterke plant. Ik had er zo goed voor gezorgd, dat het een boom werd, ten koste van mezelf. Het was het resultaat van jarenlang mentale en emotionele uitputting onder het mom van ‘wees sterk’. Overtuigingen kunnen zó echt aanvoelen dat ze de waarheid lijken te zijn. Maar dat maakt ze nog niet waar. Ineens besefte ik me dat ikzelf degene was die mij afwees, afkeurde en veroordeelde. Overtuigingen kunnen zó echt aanvoelen dat ze de waarheid lijken te zijn. Maar dat maakt ze nog niet waar.

Welke overtuiging heeft jou in de tang?

Heb jij het idee dat je door de vervroegde overgang ineens een oude vrouw bent geworden? Wil jij jezelf jong houden zonder oordeel? Laten we erover praten hoe ik jou hierbij kan helpen. Laat hier je gegevens achter en ik neem contact met je op.

Ik zie, ik zie wat jij niet ziet en het is… de vervroegde overgang. Jarenlang heb ik POI bij mezelf ontkend en weggestopt ergens diep in mij. En toch had ik altijd het gevoel dat het met koeienletters op mijn voorhoofd stond; IK BEN VERVROEGD IN DE OVERGANG. 

Het gaf me een naar gevoel van kapot, onvolledig zijn en schaamte. Dit gevoel bleef steeds terugkomen. Ik wilde onzichtbaar zijn, niet opvallen. Ik was altijd bezig met wat anderen van mij zouden vinden als ze ‘de waarheid’ wisten over mij. Het zorgde er voor dat ik besloot dat onzichtbaar zijn de beste optie was om me staande te houden. Maar het bleek een slechte raadgever, een korte termijndenker. Zo begrijpelijk, maar het was geen leven. Het was een beschermingsmechanisme, een overlevingsmodus, gebaseerd op angst.

Op een zeker moment sloeg ik een huis-aan-huis-krantje open en zag een advertentie staan om te leren buikdansen. Er was een foto bij van een prachtige sensuele dame die blij in de camera keek. Met een zelfverzekerde, open, warme en zachte blik werd ik in mijn hart geraakt. Met knikkende knieën en spanning in mijn hele lijf, heb ik me aangemeld voor een cursus buikdansen.

Door het leren buikdansen werd ik elke week in een levensgrote spiegel geconfronteerd met mijn lage zelfbeeld en eigenwaarde. Deze waren door een kort, maar intensief fertiliteitstraject en de diagnose vervroegde overgang tot ver onder het nulpunt gezakt. En als ik eerlijk ben, waren deze thema’s daarvoor ook al in mijn leven aanwezig.

Mijn buikdanslerares Naomi leerde mij met liefde naar mijn buik te kijken. Mijn buik waar ik een haat-liefde verhouding mee had. Mijn platte buik waar het van binnen een dorre woestijn was, in mijn ogen. Mijn jonge buik waar geen baby in kon groeien. Mijn zachte buik waar ik harde oordelen over had. Mijn buik waar ik gevoelsmatig afstand van gedaan had om te overleven, om niet te voelen. 

Door samen plezier te maken op de prachtige oriëntaalse muziek werden mijn bewegingen steeds soepeler, vrouwelijker en sensueler. In de spiegel kijken werd makkelijker. Mijn zelfbeeld en eigenwaarde is vanuit hier enorm gegroeid. 

De cursus buikdansen heeft mij geleerd mijn buik te accepteren vanuit liefde, warmte en zachtheid. In de spiegel werd ik geconfronteerd met mijn gedachten over mijn eigen buik. Gedachten die mijn lichamelijke ongemak aanwakkerden. Het waren maar gedachten, geen waarheid. Door de beweging op de muziek leerde ik los te laten. En mezelf toe te staan dat ik mezelf weer vrouwelijk en sensueel mag voelen.

Wat zie en voel jij als je in de spiegel kijkt?

Voel jij walging bij jezelf door de vervroegde overgang? Wil je waardering krijgen voor je lijf? Laten we erover praten hoe ik jou hierbij kan helpen. Laat hier je gegevens achter en ik neem contact met je op.

Meestal kwam ik fluitend door mijn cyclus heen. Weinig buikpijn of andere klachten. Ik dacht (hoe naïef) daardoor oprecht dat ik gauw zwanger zou worden, toen ik mijn kinderwens in vervulling wilde laten gaan.

Na 3 jaar belandden we toch in de medische molen. Een zeer pijnlijk en traumatisch baarmoederfoto-onderzoek, 6 x IUI en 1 afgebroken IVF-poging later, werd er voorzichtig uitgesproken dat ik MISSCHIEN in de vervroegde overgang zou kunnen zijn. Maar dat zou wel uitzonderlijk zijn. Ik was pas 30 jaar.

Deze mededeling, waar geen verder onderzoek op volgde, lieten mij voor de eerste keer emotioneel instorten. Ik deelde hierover wel iets met mijn familie, maar hield het meeste bij mezelf. Omdat ik niet echt onder woorden kon brengen wat ik voelde, wat het met me deed.

Ik ploeterde nog 4 jaar door op wilskracht. Mijn overgangsklachten hadden me behoorlijk in de tang, maar ik wilde eicel-donatie, adoptie en pleegouderschap onderzoeken.

Het werd geen van allen. Ik was mentaal, emotioneel en lichamelijk een wrak. Ik was het leven tussen hoop en wanhoop zat. Ik moest weten of ik inderdaad vervroegd in de overgang was. Op m’n 34e kreeg ik de definitieve diagnose. En daarna stortte ik voor de tweede keer in. Maar nu in een donker zwart gat.

Op een gegeven moment kwam het besef dat ik ‘iets’ moest doen aan mezelf. Ik herkende mezelf niet meer. Zo gelaten, geen zin meer in het leven. Ik walgde van mezelf en wist: “Dit ben ik niet.”

Ik besloot hulp te gaan zoeken voor mijn rouwproces en vond hulp. Ik leerde het leven in te ademen met volle teugen. Zo herstelde langzaam de connectie tussen mijn hoofd en hart. Ik leerde om te gaan met mijn emoties en dat ik er niet bang voor hoefde te zijn. Ze komen, maar gaan ook weer weg. Ik vond waardering voor mijn lijf en kreeg rust.

Momenteel ben ik in balans en gelukkig. Ik heb geen kinderen. Wel een rijk en vervuld leven. En als er hobbels op de weg zijn, kan ik het aan om ze te trotseren. Vanuit rust en waardering voor mezelf.

Voel jij walging bij jezelf door de vervroegde overgang? Wil je waardering krijgen voor je lijf? Laten we erover praten hoe ik jou hierbij kan helpen. Laat hier je gegevens achter en ik neem contact met je op.

Laatst sprak ik met iemand, die net als ik, vervroegd in de overgang is. Door dat gesprek kwamen er bij mij herinneringen naar boven waardoor deze blog is ontstaan.

Toen mijn man en ik 15 jaar geleden een huis wilden kopen, was dat met de blik op de toekomst gericht. We keken naar huizen die groot genoeg waren om met een gezin fijn te kunnen wonen. Want, dat was mijn toekomstbeeld en mijn grote wens.

Toen vervolgens de auto aan vervanging toe was, kozen we voor een ruime stationcar waar we als toekomstig gezin mee vooruit konden. Want, met een baby heb je veel spullen mee te nemen als je op pad gaat, was mijn gedachte.

In ons (gezins)huis kwam een grote eettafel te staan waar we met ons toekomstige gezin rondom zouden zitten. Om te eten, te kletsen en om spelletjes te doen. Tenminste, zo zag ik het voor me.

Maar de beoogde kinderkamers boven in ons huis bleven leeg. Door de vervroegde overgang werd mijn toekomst een heel andere richting op geduwd. Een leven zónder kinderen. Dat moest ik accepteren en uiteindelijk is me dat gelukt. Maar mijn omgeving bleef hetzelfde en ik had er last van. Daar was werk aan de winkel, want op mijn leefomgeving en hoe ik die inrichtte had ik wel invloed.

Ik had een hekel gekregen aan de veel te ruime auto, de grote eettafel en de lege slaapkamers. Elke dag deze confrontaties aan te moeten gaan en te beseffen wat ik niet had… Het moest anders, besloot ik. De bolide ging weg en er kwam een leuk klein racebakkie voor in de plaats. De eettafel ruilden we in voor een klein rond model, waar je gezellig met z’n tweeën aan kunt zitten tafelen en kletsen. De slaapkamers kregen een nieuwe bestemming. Mijn keuzes voelden goed!

Ik leerde te leven in het nu, tot me te nemen wat er nu is. Ik leerde ontdekken waar ik van hou, waar mijn hart van in vuur en vlam gaat staan. Ik leerde niet meer te leven vanuit wilskracht, maar vanuit veerkracht.

Wil jij het geluk weer voelen? Verlang jij van chaos in je hoofd naar weten wat je wilt? Laten we erover praten hoe ik jou hierbij kan helpen. Laat hier je gegevens achter en ik neem contact met je op.

Als klein meisje kreeg ik op een dag een poezenbeker. De staart van het beestje fungeerde als handvat waardoor het voor mij iets magisch had. Omdat ik een slechte drinker was, had mijn moeder een trucje bedacht waardoor ik beter ging drinken: een aantrekkelijke beker. En het werkte. Ik was gek op de poezenbeker en dronk er elke dag graag mijn thee uit bij het ontbijt en ’s middags na schooltijd.

Als ik naar de beker kijk, gaan mijn gedachten automatisch terug naar vroeger. Ik zie mezelf als klein ondeugend en ondernemend meisje zitten aan de keukentafel. Samen met mijn ouders, oudere broer en jongere zusjes. Dit geborgen gevoel van samen-zijn, wilde ik later zelf ook. 

Mijn toekomstbeeld was dat ik moeder zou worden. No doubt about that. Ik hield er zelfs rekening mee dat ik een tweeling zou kunnen krijgen, omdat tweelingen nogal bij ons in de familie zitten. En in de vrouwelijke lijn kan het erfelijk zijn. 

Dit beeld werd versterkt door de grote familie waar ik deel van uit maak. Al mijn ooms en tantes hadden kinderen. Kinderloosheid bestond in mijn leven niet. 

Door de diagnose vervroegde overgang op mijn 34e werd dit toekomstbeeld aan diggelen geslagen.  Een donker zwart gat ontstond en ik viel er genadeloos in. Maar gelukkig slaagde ik er in na verloop van tijd eruit te klimmen.

Nu is het mijn missie om jonge vrouwen te ondersteunen en te begeleiden als zij mentaal vastlopen door de vervroegde overgang. Als zij gedwongen worden hun toekomstbeeld hierdoor bij te stellen. 

Tegenwoordig drink ik af en toe koffie uit mijn poezenbeker. Ik besef me dan dat ik het leven aankan zoals het komt. En dat ik gelukkig ben met wie ik geworden ben. Hoe mooi is dat?

Wil jij het geluk weer voelen? Verlang je van chaos in je hoofd naar weten wat je wilt? Laten we erover praten hoe ik jou hierbij kan helpen. Laat hier je gegevens achter en ik neem contact met je op.

De diagnose POI krijgen is 1 ding. Er vervolgens mee dealen is een ander verhaal. Het heeft tijd nodig om emotioneel door te dringen en verwerkt te worden zodat je daarna je weg weer kunt vinden. Wat je daarvoor nodig hebt zal voor iedereen anders zijn.

Na een tijdje merk je dat je je weg hebt gevonden in het nieuwe ‘normaal’. Je hebt alles aan fysieke en mentale pijn doorleeft en verwerkt. Je voelt je bevrijd en bent in staat het geluk in jezelf te ervaren. Je voelt je in balans en kunt de wereld weer aan. Iedereen om je heen zal dit merken.

Maar het kan ook zijn dat het leven met de vervroegde overgang je zwaar valt en dat je tegen nare gedachten en emoties blijft aanlopen. Misschien heb je bij jezelf gemerkt dat je rondloopt in een cirkel van kleine ups en grote downs. Het gaat even wat beter met je door afleiding, maar het down-gevoel komt steeds terug. Het drukt een stempel op je functioneren in je dagelijks leven. Goed in je vel zitten kun je helaas niet afdwingen.

Je kunt deze cirkel doorbreken. Het vergt een investering in tijd, energie en geld in jezelf. Want het begint bij jou. Als het goed gaat met jou, straalt dat af op iedereen om je heen (die je lief hebt).

Heb jij het idee dat je kapot bent en wil je de mindset maken naar ‘mijn lichaam is versneld in een nieuwe fase gekomen’? Laten we erover praten hoe ik jou hierbij kan helpen. Laat hier je gegevens achter en ik neem contact met je op.

Het was juli 2017, de vakantieperiode. In de wachtkamer was het deze keer rustig. Het gevoel van aangegaapt te worden door andere wachtenden door welke afdeling ík zou worden opgeroepen: gynaecologie of fertiliteit, was er niet. Een verademing vond ik het. 

Toen was het zo ver. Ik werd binnengeroepen door een fertiliteitsarts, niet mijn eigen arts. De uitslag van het bloedonderzoek was binnen. De vermoedens werden bevestigd: ik ben vervroegd in de overgang, mijn eicellen zijn zo goed als op, ik ben 34 jaar. Mijn wereld stortte in.

Maar mijn kinderwens bleef. Het onderzoeken van de mogelijkheden om een kind te krijgen ook. Mijn partner gaf in onze gesprekken aan dat hij adoptie- en pleegouderschap niet zag zitten. Heel eerlijk gezegd, twijfelde ik er ook aan of wij dat samen zouden aankunnen. Liefde in overvloed, maar ook heel veel zorgen.

Daarnaast gaf mijn partner duidelijk aan dat hij voor mij gekozen heeft, omdat hij van mij houdt. Of er kinderen zouden komen, was voor hem minder relevant. De inwendige dialoog die zich dan in mij afspeelde was: “Dat zeg je nu, maar later heb je spijt dat je bij mij gebleven bent.” Het was een “heerlijke” kwelling, waarmee ik mezelf zoveel tekort deed.

Op een gegeven moment gebeurde het wonder dat mij eicellen werden aangeboden door dierbaren. Het was een kans, maar ook een gemene. Het zette mijn leven alweer op z’n kop. Er kwamen weer hoge pieken van hoop en diepe dalen van vrees voor mislukking. Uiteindelijk koos ik er voor het aanbod af te slaan. Dat ging niet zonder slag of stoot.

Documentaires over eiceldonatie en draagmoederschap vond ik interessant, maar confronterend. Ze maakten dat ik kritisch naar mezelf ging kijken. Waarom wilde ik zo graag een kind? Hoe maakbaar is het leven eigenlijk? Wat wil ik met deze nieuwe mogelijkheden? Hoe kijk ik er ethisch tegenaan? Langzamerhand begon ik te merken dat ik op dit vlak wel een keus had. Ik stopte met het zoeken naar manieren om een kind te krijgen. Daardoor kwam er rust om deze gapende wond in mij te helen. 

Ik ben nu op het punt in mijn leven gekomen dat ik kan zeggen dat ik ongewenst, maar niet ongelukkig kinderloos ben. Daar komt bij dat ik kinderen om me heen heb die ik lief heb en zij mij. Dat is een geschenk waar ik dankbaar voor ben.

Worstel jij met negatieve gevoelens en gedachten door ongewenste kinderloosheid? Voel jij chaos en paniek in je hoofd door de vervroegde overgang in combinatie met je kinderwens? Verlang jij naar rust? Laten we erover praten hoe ik jou hierbij kan helpen. Laat hier je gegevens achter en ik neem contact met je op.

Daarnaast is er ook deze website ongewenstkinderloos.info die zich helemaal richt op het thema ongewenste kinderloosheid. Zeker de moeite waard om te bekijken. Je bent niet alleen.

Van nature voel ik mij een bruisende, sprankelende, levenslustige, energieke vrouw. Als ik mezelf in een plaatje zou vatten, dan zie ik een glas met bruisende bubbels voor me. Bubbelend dansend naar de oppervlakte, naar het licht. Zo iets. Dit zo op te schrijven voelt best raar, merk ik. Want, mag je dat wel van jezelf zeggen?

Daar tegenover staat dat ik zo nu en dan de behoefte heb mezelf terug te trekken in mijn eigen bubbel. Dan voel ik mij minder bruisend en energiek. In mijn persoonlijke warme, comfortabele bubbel laad ik op en kom ik tot rust. Dit is een heerlijke tegenhanger van die andere kant van mij. Het houdt me in balans. 

De afgelopen tijd heb ik veel nagedacht over het woord ‘bubbels’. Ik werk namelijk op basis van bubbels, omdat het bij mij past. Bubbels van zeepsop zijn transparant en glanzend in alle kleuren van de regenboog. Rond, maar uniek in grootte en vorm. Licht als een veertje en laten zich meevoeren op de wind. Doordat ze er tijdelijk zijn, heeft het voor mij ook iets magisch. 

De bubbels die ik creëer in samenwerking met de jonge vrouwen die ik mentaal begeleid en ondersteun vormen een warme, veilige plek om te helen. En wanneer deze vrouwen er aan toe zijn, prikken ze de bubbel door. En zijn ze klaar voor een beter leven waarbij zij zelf de regie houden en niet de vervroegde overgang.

Voel jij chaos en paniek in je hoofd door de vervroegde overgang? Verlang jij naar rust? Laten we erover praten hoe ik jou hierbij kan helpen. Laat hier je gegevens achter en ik neem contact met je op.

We hebben allemaal een overlevingssysteem. In geval van pure nood of intense angst neemt dit systeem het van ons over. We vluchten weg van de situatie, we vechten tot de laatste snik of we bevriezen in het moment en zijn niet in staat om iets te doen. Dit gaat vanzelf.

Het nieuws te horen te krijgen op mijn 30e dat ik mogelijk in de vervroegde overgang zat, maakte dat ik in eerste instantie op de vlucht sloeg. Ik weet nog precies alle details van dat moment. De boodschap was te schokkend. Ik vluchtte in het onderzoeken van andere opties om toch een gezin te kunnen hebben, in m’n werk en in hobby’s. Alles deed ik met mijn hoofd, zodat mijn gevoel geen kans kreeg mijn droom te bederven.

Na 4 jaar vluchten was ik op. Ik kon niet meer. Er moest duidelijkheid komen. De arts bevestigde de definitieve diagnose POI. (Lees hier meer.) Deze boodschap deed emotioneel de deur bij mij dicht. Vluchten kon ik niet meer opbrengen. Ik bevroor. Dit overlevingssysteem heeft me vervolgens maanden op de been gehouden. Maar het was geen leven.

Het roer omgooien was wat ik uiteindelijk wilde, want ik wilde weer ten volle leven. Maar dat betekende wel dat ik mijn overlevingssysteem moest loslaten en met mezelf geconfronteerd werd. Geen uitvluchten meer, maar aan de bak met mezelf in alle facetten.  Het is het mooiste cadeau dat ik mezelf heb gegeven. En waar ik iedere dag dankbaar voor ben. Het is me alle tijd, energie en geld waard geweest mezelf terug te vinden en gelukkig te zijn.

Wil jij het geluk ook weer voelen? Van chaos in je hoofd naar weten wat je wilt? Laten we erover praten hoe ik jou hierbij kan helpen. Laat hier je gegevens achter en ik neem contact met je op.